Հովհաննես Շիրազ և Սիրլվա Կապուտիկյան
Նրանք հանդիպեցին, երբ սովորում էին Երևանի Պետական Համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետում: 1936 թվականն էր: Նրանք համակուրսեցիներ էին: Ամուսնանում են 4 տարի անց՝ 1940 թվականին, ամուսնությունից ծնվում է նրանց միակ որդին՝ հայտնի քանդակագործ Արա Շիրազը:
Շիրազի և Կապուտիկյանի համատեղ կյանքը հարթ չէր ընթանում: Փոխադարձ մեղադրանքներ, վիրավորանքներ, չհասկացված և չսիրված լինելու երկուստեք զգացողություններ: Եվ այս ամենի տրամաբանական հետևանքը այն է լինում, որ զույգը բաժանվում է 4 տարի տևած ամուսնությունից հետո: Որդին, որը բանաստեղծուհու խոսքով օրհնություն էր, մեծ նվեր, մնաց մոր հետ: Իհարկե, հետագայում նրան մեծացնելու հետ էլ բանաստեղծուհին բախվում է տարբեր դժվարությունների, որոնք իրենց արտացոլանքն են գտնում բանաստեղծուհու տողերում:
Բաժանումից հետո
Կապուտիկյանը տարիներ անց՝ 1961 թվականին, հորդորում է մարդկանց, ընկերներին, հարազատներին մեղավորներ չփնտրել, քանի որ նա փորձել է փակել կյանքի իր այդ էջը: Եվ ոչ մի կերպ չի ուզում վիրավորած լինել ազգի մեկ այլ հարգարժան գրող և իր նախկին ամուսին Հովհաննես Շիրազին:
Մի փնտրեք սիրո իմ տողերի տակ
Մարդկանց անուններ կորած ու հայտնի
Թվում է՝ ինձ էլ անհայտ են նրանք.
Դուք զուր մի՛ փնտրեք, նրանց չե՛ք գտնի:
Սիլվա Կապուտիկյանն այդպես էլ անձնական երջանկություն չունեցավ: Փոխարենը նրան սիրեց մի ամբողջ ազգ՝ նրան խորհրդանիշ դարձնելով մայրական սիրո, հայրենիքի և արդարության հետ:
Մի առիթով Վահագն Դավթյանն ասել է.
«Սիլվա Կապուտիկյանից առաջ ոչ ոք հայ պոեզիայում հոգեբանական խորությամբ ու այդպիսի ուժով չի բացել սիրող, երազող, սիրուց երջանկացող ու տառապող կնոջ հոգին»:
